Çarşamba günü annem hafif bir kalp spazmı geçirdi diyelim.
kahvaltıya gittiğim herhangi bir gün.
çay sofrası ortada kaldı.
ne ambulans elemanı görmüşlüğümüz var ne konuşmuşluğumuz.
hayat ne garip.
anladığım şey sadece "ölüm ne kadar yakınımızda"
ve kadar uzağa atmışız.
etrafımdaki insanların kıymetini biliyormuyum acaba.
kaybedince yazarım buraya.
ölüm çok yakın çok.
monoton bir güne uyandığını zannediyorsun ama o günde kimbilir neler yaşayacaksın.
birde şunu farkettim yaşlı ebeveynin varsa herşeye hazırlıklı olmak lazım.
romantizmi bırakıp soğukkanlılıkla düşünebilmek.
ahh allahım ahh.
ne yalan dünya.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder